Een beetje onwennig realiseer ik me dat IK de spelregels mag bepalen ~

Weet je, ik voel me best ongemakkelijk. Ik heb namelijk in de afgelopen dagen 3 mensen iets verteld wat niet heel aardig was -denk ik toch.

De eerste was een klant van me. Hij heeft in de vier jaar dat hij een product van me afnam steevast veel te laat betaald. Op 2 à 3 keer na heb ik hem 1, 2 of zelfs 3 keer moeten herinneren. En dat deed ik natuurlijk braaf, geduldig, zonder aanmaningskosten. Soms ging ik naar zijn winkel om te zeggen dat ik het geld nu toch echt nodig had -alsof hij dat niet wist…

Nu heb ik hem de laatste bestelling cash laten betalen en hem gezegd dat ik graag wilde dat hij de nog openstaande rekening diezelfde dag zou betalen. Verder heb ik hem geïnformeerd dat dit tevens de laatste bestelling was die hij van me zou krijgen. Dat ik er genoeg van had. Dat ik hem best een geschikte peer vond maar de samenwerking met hem allesbehalve fijn. En dat het mij in mijn handeltje om meer te doen is dan dozen schuiven en geld verdienen. Hij begreep het helemaal zei hij. Dat was fijn want ik begreep het eindelijk ook;)

Ik had veel te lang met me laten sollen.

Een dame die me had beloofd iets voor me te lezen en daar feedback op te geven, had meer dan ruim haar tijd genomen, vond ik. Hoewel ze na een maand appte dat het wel even kon duren omdat de tekst zo’n impact op haar had, vond ik vier weken best wel lang voor het lezen van 60 pagina’s en het beantwoorden van een paar eenvoudige vragen -als je weet dat iemand erop zit te wachten. Ik liet het er maar bij. Haar mening was sowieso niet meer op tijd voor hetgeen ik ermee had beoogd.

Toen stuurde ze na zeven weken een appje waarin ze schreef dat ze nog altijd niet de antwoorden had omdat ze het zo zwaar had en maar net het dagelijkse leven aankon. Met de vraag of ik misschien de review niet meer wilde omdat hij zo laat kwam?

Het duurde even maar na een dag of zo voelde ik me behoorlijk gemanipuleerd. Ze duwde me voor mijn gevoel echt richting “laat dan maar zitten hoor”. Maar ik had haar mijn tekst gegeven in ruil voor haar antwoorden, niet om alleen haar nieuwsgierigheid te bevredigen. En dus ging ik naar haar toe en vroeg haar de geprinte tekst terug te geven. Uiteraard was ze verrast. Ze zei me dat het berichtje zeker niet manipulatief bedoeld was… Ik antwoordde haar dat ze die tekst dan nog maar eens goed moest doorlezen.

En dan was er nog een vage bekende die me na maanden weer eens belde. Hij vertelde over zijn reis naar zijn zoon ver weg in Frankrijk. Na zo’n 5 minuten was mijn aandacht verslapt. Hij voerde een monoloog, ik keek op de klok. Na nog 10 minuten geklets van zijn kant onderbrak ik hem. “Weet je Mark, je doet me aan mijn moeder denken”, zei ik hem. “Die hield ook altijd van die monologen en vond het totaal onbelangrijk wat ik daarvan vond. Het scheen haar niet eens uit te maken of ik luisterde of niet. Waarom belde je me eigenlijk?”

Die kwam wel binnen bij ‘m natuurlijk. En bij mij hoor!

Na mijn opmerking vroeg hij mij een aantal dingen die ik al bij aanvang van het gesprek had beantwoord. Ik wist niet waar zijn aandacht was, maar die was zeker niet bij mij. En waarom zou je mij dan willen spreken, vroeg ik me af. En dat vroeg ik hem uiteraard.

Vind je me bot? Dat is de gedachte die à la minute na mijn acties bij me opkwam -uit gewoonte. Hoe kon ik zo recht op de persoon af laten weten dat ik hun gedrag afkeurde? Dat doe je toch niet?

Nou, ik had het wel gedaan blijkbaar. En het waren geen impulsief opmerkingen geweest zoals ik die eerder ook nog wel kon maken. Nu waren mijn acties weloverwogen en toch resoneerde ergens achter in mijn hoofd ‘Kun je toch niet maken! Loop je zomaar het risico dat deze mensen je veroordelen, je in het vervolg links laten liggen’…

Ik herkende mijn oude denken.

Het denken van de schaamtevoeler die bang is om de connectie met de ander te verliezen. Zelfs als die ander helemaal niet zo voedend is. Schaamte is namelijk de angst voor afwijzing en mijn jarenlange angst er niet bij te horen maakte dat ik super gevoelig was voor elke associatie met disconnectie. Ik hoefde maar iets van mogelijke afwijzing te voelen en ik raakte verstrikt in beschermingsmechanismen: óf zelf contact vermijden óf ongefundeerd oordelen en confronteren. In het eerste geval oordeelde ik natuurlijk ook maar liet ik het er maar bij zitten, slikte ik opmerkingen voor de zoveelste keer in en hield ik mijn mening voor me. Maar als dat te vaak was gebeurd, dan kon ik extreem confronterend zijn -zonder er eerst over na te denken uiteraard.

Maar wat ik na deze 3 interacties van me zag, was dat ik hier een wending heb gemaakt. Ik ervaar vanuit een ander level dan mijn automatische bescherming, dat ik niet op deze manier behandeld wil worden. Beter geen contact dan contact waaruit ik het gevoel krijg minderwaardig te zijn.* Deze voorbeelden laten zien hoe ik losser ben gekomen van schaamtevol gedrag. Immers, als ik dergelijke gedrag zou ‘accepteren’ zoals voorheen, zou ik me mogen schamen voor mezelf.

Wat is immers de onderliggende boodschap naar jezelf als je dit soort dingen slikt? Dat jij niet de moeite waard bent om met zorg en aandacht behandeld te worden.

Zolang je dat zelf gelooft, laat je gebeurtenissen in je leven toe die deze mening bevestigen. Wanneer je meer van jezelf bent gaan houden, zullen dit soort dingen niet langer passen bij wat je voor jezelf in het leven wenst. Afkappen van dergelijke contacten is dan de logische volgende stap. (Ook al voelt dat nog een beetje eng voor een voormalig schaamtevoeler.)

* Met de noot dat ik dit gevoel niet op hen geprojecteerd heb.

En dat ik dan de dag na het laatste voorval de passende tekst hieronder op internet tegenkom, sterkt me in mijn keuze.

‘The only way to win from toxic people is not to play’