06 5507 3891

Heb ik nog betekenis als ik ouder ben? ~

Ken je dat, dat je in de spiegel kijkt en serieus overweegt of je iets zult laten doen aan de eerste tekenen van verval? En waarom denk je dat eigenlijk? Schaam je je soms om oud te worden? ~

Het toeval wil dat ik een zus heb die tien jaar ouder is. Daarbij zijn wij de enige twee meiden in een kinderschare van 7. Dat schept een intieme band. We kunnen veel delen.

Mijn zus heeft altijd de gewoonte gehad mij te wijzen op lichamelijke veranderingen die zij bij zichzelf had waargenomen. Vetkussentjes bij haar knieën, ribbels in haar nagels, ouderdomsvlekken op haar handen. Ik had als jonkie natuurlijk nog nergens last van. Ja én, dacht ik dan. In de loop der tijd kwam er ergens in mijn achterhoofd toch een tikkie geïrriteerd gevoel over dat delen. Het zwaard van Damocles was al door haar onthuld voordat ik het zelf ontdekt had, zoiets.

Mijn Damocles syndroom stelde niets voor natuurlijk, ik was alive & kicking, had bergen energie en zag er hartstikke goed uit voor mijn leeftijd. Dat kwam niet vanzelf natuurlijk hè, daar waren qigong, veel olijfolie en een bovengemiddelde gezonde leefstijl debet aan. Op m’n 50e gaven anderen me 43, op m’n 53e gaven ze me 44. Op m’n 55e wilde iemand op mijn verjaardag zelfs niet geloven dat ik 56 werd.

Rond die verjaardag zag ik zelf inmiddels wel degelijk Damocles’ werk: vetkussentjes bij mijn knieën, ouderdomsvlekken op mijn handen, kipfileetjes… nope, kipfileetjes had ik niet. Die had ik weggewerkt met push-ups. Die vond ik té erg. Toen ik op een dag in mijn 56e levensjaar ketonisch ging eten om een verslechterd oog te ondersteunen, viel ik in rap tempo af. Niks mis mee, dat begrijp je als vrouw, alleen verloor mijn gezicht daardoor ook het een en ander. Laat ik het veerkracht noemen.

Ik heb er geen moeite mee om te bekennen dat ik na het veelvuldig aanschouwen van mijn verouderde koppie aan het flirten ben geslagen met een mogelijke cosmetische oplossing. En dat verbaast me enorm. Ik ben al 20 jaar van de gezonddoenerij. Ik vind het al jarenlang belachelijk dat Tina Turner en Liesbeth List er beter uitzien dan ik terwijl ze 20 jaar ouder zijn. Ik heb altijd gedacht dat ik naturel mijn verval zou aanvaarden. Maar nu confronteert iets me met mijn spiegelbeeld. Ik heb het gevoel dat ik mijn uiterste houdbaarheidsdatum nader qua aantrekkelijkheid.

En dan heb ik het niet alleen over fysieke aantrekkelijkheid.

Als werknemer ben ik niet meer aantrekkelijk.
Als rolmodel in de wereld van gezond en fit ben ik bijna niet meer aantrekkelijk.
Als potentiële partner ben ik voor leuke vijftigers al tien jaar niet meer aantrekkelijk.

Er zijn plekken op de wereld waar ouderen met heel veel respect worden behandeld. Ik leef niet op zo’n plek. Jong, hip, snel en rimpelloos, dát is vandaag de dag de gewaardeerde inwoner van onze Westerse samenleving. Productief en consumptief moet je wezen, wil je er bij horen. En natuurlijk wil ik erbij horen. Jij toch ook?

Is het dan gek dat ik last heb van het Damocles syndroom?
Ik heb het idee dat ik een en ander uit de kast moet trekken om mijn deelname aan de samenleving veilig te stellen.
Wijs worden. Sure.
Verlicht worden. Wie weet.
Levenservaring verkopen. Optie.
Stuk voor stuk zijn dat geen dingen die je even uit de kast trekt.
Dan is mezelf uiterlijk verjeugdigen een snellere optie.
Die kan ik gewoon kopen…

Wereldwijd geven we volgens persbureau Reuters anno 2017 532 miljard dollar uit aan cosmetische producten:…… Daar zit plastische chirurgie niet eens bij. Naar verwachting is die omzet opgelopen naar 805 miljard in 2023! Een stijging van 50% !!! En waardoor wordt die stijging veroorzaakt, aldus het persbureau? Door het sterke verlangen van zowel vrouwen als mannen om er jong uit te blijven zien. Anti-aging producten scheppen een heel nieuwe markt en er zijn ontelbare innovaties om het zwaard van Damocles af te wenden.

Moet ik me schamen omdat ik ouder word? Nee natuurlijk niet! Schaam ik me omdat ik ouder word? Ik denk van wel.

Waar komt die schaamte voor ouderdom dan vandaan? Waar je ook maar kijkt in de media zie je mooie, actieve mensen die met hun talrijke vrienden al feestend de lekkerste appels van de levensboom plukken. Afgezien van een vijftigplus magazine of het ANWB ledenblad zie je die oudere, minder actieve exemplaren nergens in de wereld van advertenties, televisie programma’s en rolmodellen. De 50-plussers zijn onzichtbare generaties. Dát wil ik mezelf toch niet aandoen? Ik wil niet uit het zicht verdwijnen. Achter de geraniums. Wie wil dat nou? Alleen en vergeten. Dat schijnt de derde grootste angst van de mens te zijn, alleen en vergeten oud worden.

Schaamte is in essentie de angst voor afwijzing. Of dat nu op de vierkante centimeter bij onze partner is of in het groot aangaande de lifestyle van onze vrienden of zelfs de trends van de samenleving, we doen van alles om erbij te blijven horen. Tegelijkertijd is er de producent die groot geld verdient aan onze onzekerheid en angst om ‘achter te blijven’. Die producent misbruikt marketing om bepaalde stereotiepen te versterken. Dat vervreemdt ons van onze natuurlijke ontwikkeling als mens en maakt ons koopgevoelig.

Logisch toch dat ik nadenk over Thermage om het collageen van mijn gezicht wat op te peppen?

Ik ben dus bovengemiddeld gezond, schreef ik al. Gek genoeg fietst een eventuele ingreep om me een jonger uiterlijk te geven daar gewoon doorheen. “Dat zou ik nou nooit hebben gedacht bij jou”, zeiden meerdere vriendinnen. Nou, ik eerlijk gezegd ook niet, maar er zijn best gezonde opties te proberen. Het argument dat een ingreep ongezond zou zijn, kan ik dus van tafel schuiven.

Een grotere hobbel is de onbalans die ik voel tussen een anti-aging ingreep en de liefde voor mezelf. Zijn mijn wijsheid, spirituele volwassenheid en levenservaring nog altijd onvoldoende om totaal verliefd te zijn op mezelf, met wat voor uiterlijk dan ook? Dát is de vraag.
Misschien herken je hem?

Zolang we niet onvoorwaardelijk van onszelf kunnen houden, zullen we moeten kiezen tussen onszelf afwijzen -dat doen we in feite als we een ingreep ondergaan- of afgewezen worden door een samenleving die 55 al lang te oud vindt. Lastige keuze voor iemand die gevoelig is voor de schaamte van afwijzing.

Maar ik zie nog een andere invalshoek. Die van de selectieve perceptie. Daarover kun je hier lezen.