06 5507 3891
Hoeveel zogenaamde vrienden heb jij in je balboekje? En dan bedoel ik niet de zogenaamde vrienden op social media, ik bedoel die in je telefoon, in je netwerk, in je inner circle misschien wel. ‘Vrienden’ die misschien iets voor je kunnen betekenen in de toekomst. ‘Vrienden’ waarbij je je eigenlijk nooit echt lekker voelt maar die je toch af en toe ontmoet. ‘Vrienden die je al jaren niet hebt gezien en die nooit iets van zich laten horen. Die bedoel ik.

Ik heb er laatst een aantal van verwijderd
Hoppa. Eerst netjes een bericht gestuurd dat ik het lijntje ging verbreken omdat het niet meer stroomde tussen ons. “Waarom zou je dat doen?”, vroeg een vriend van me. “Waarom zou ik dat NIET doen?”, was mijn antwoord. “Ik wil plaats maken, loskomen. Te lang zeul ik die 236 mensen met me mee.” Wat er in werkelijkheid was gebeurd, was dat ik had ingezien dat ik die mensen bij me had gehouden omdat ze me een vals gevoel van verbinding hadden gegeven. Met zoveel connecties kon ik mezelf wijsmaken dat ik ertoe deed. Immers, hoe meer connecties, hoe meer je ertoe doet, toch?

Niet de moeite waard
Wie in zijn jeugd niet een veilige verbinding heeft ervaren met zijn opvoeders (en daarmee bedoel ik dat zij hun eigen emotionele reactie op ons gedrag in de hand konden houden en ons niet op allerlei manieren frustreerden), zal de angst voor afwijzing hebben ervaren – mijn definitie voor schaamte. Op een onbewust niveau ontluikt daardoor de overtuiging dat je niet de moeite waard bent. Natuurlijk, de een heeft er wat meer last van dan de ander. Maar in essentie schuilt daarin de gedachte dat je niet de moeite waard bent om van te houden – anders hadden ze je toch niet afgewezen?

Stap vanuit die premisse maar eens het vriendenleven in… elke vriend is dan een zegen want een bevestiging dat je wél de moeite waard bent! Een drogreden uiteraard maar die zie je nog niet. Zelfs die vergeten ‘vriend’ die je 4 jaar eerder tijdens een retreat in het buitenland ontmoette en met wie je alleen een nieuwjaarsbericht uitwisselt, is bewijs voor jouw lovability.

Subtiel
Ik begon het patroon te zien toen ik de verbintenis met mijn zus onder de loep nam. Mijn grote zus, die me grotendeels had opgevoed tot zij het huis uit ging en ik 8 was. Ik had er nooit de vinger op kunnen leggen maar wel gevoeld dat er iets ‘niet klopte’ tussen ons vanaf het moment dat deze kleine meid groot was geworden. Heel subtiel was het altijd geweest of misschien ook niet; was ik eraan gewend geraakt in al die jaren waardoor ik het nog nauwelijks opmerkte. Ik had wel eens gedacht dat ze er alleen voor me was wanneer het om wat voor reden dan ook ‘slecht’ met me ging. Dan stond ze vooraan om te helpen. Heel fijn natuurlijk! Maar een tijdje terug zag ik de andere kant van haar beweging en daar kon ik minder gemakkelijk overheen stappen: ze wist die stukken van mijn leven die me gelukkig, blij en trots maakten, steevast totaal te negeren. Au. In retrospectief zag ik dat het bijna altijd zo geweest was en dat ik er altijd overheen was gestapt.

Zus in het balboekje telde dubbel: niet alleen telde ze mee bij het geven van waarde, haar aanwezigheid ontkrachtte tevens dat ik binnen de kinderschare van mijn ouderlijk gezin als zwart schaap gezien werd en genegeerd. En toch heb ik een paar weken terug mijn zus de wacht aangezegd: “Wanneer je werkelijk openstaat voor al mijn facetten, dan ben je welkom voor een goed gesprek.”

We herhalen wat we kennen
Nu ik een veilige basis in mezelf heb gevonden, zijn pseudo-vrienden niet langer nodig om me gewaardeerd te voelen. En die relaties die altijd enigszins stroperig zijn gebleven al helemaal niet! Dit zijn de ongezonde relaties die op subtiele wijze de afwijzing en onveiligheid van vroeger in herhaling aandienen. Want dat is wat we doen. We herhalen wat we kennen, we zoeken naar bevestiging van onze onbewuste innerlijke overtuiging.

Nieuw perspectief
Ik heb actief mijn basis versterkt. Nu ik na een hele tijd zelfverkennen mijn eigen waarde zie, besef ik me dat sommige relaties mij niet langer op een juiste manier spiegelen. Nu ik me veilig voel bij mezelf, kan ik afscheid nemen van die verbintenissen die een oud geloof in stand houden. Nu ik Liefde voel voor mezelf kan ik kiezen met wie ik me oprecht wil verbinden. Een verbinding vanuit liefdevolle aanwezigheid en wederzijdse volledige erkenning van de ander en niet vanuit kindtrauma. Ja, ik durf afscheid te nemen. Schept ruimte. Hoppa. Kom maar op met het nieuwe leven!